İstanbula uçakla vardığımda o kadar fazla merak hissi; biran önce konser alanına varıp tanıdık yüzler görme isteğini uyandırdı. Fakat bu istek devam ederken uçağın check-in sisteminin bozulmasından kaynaklı geç kalkması benim konser alanına planladığımdan 1 saat geç varmama sebep oldu. In Flames i 2. kez izleme gururu yaşama planıyla giderken ,Alice Cooper'ın 3. parçasını çaldığını öğrendim ve sonunda Gülşahı buldum .. Öncelikle Heyecanla aldığım, yastığımın altında gözüm gibi baktığım bilete, Iron Maiden izlemek kesinlikle değdi ama konser alanın yetersiz olacağı taaa İstanbul konseri kesinleştikten sonra belli olmuştu ve Bruce da bunu "We sold out tonight! Next time we have to come to a bigger place" diye dile getirdi. Hiç tercüme etmeye gerek yok bence : )* Rio da 250.000 kişiye çalan IRON MAIDEN için bu kadar alan olarak yetersiz bir yerde çalmaları onlara en büyük hakaret olarak görüyorum. Her şarkı başladığında heyecağınım yeniden başlıyor , doruk noktasına ulaşmak için 2 elimdeki fotoğraf makinalarıyla en iyi anları yakalamaya çalışıyordum. Hele en sevdiğim parça olan Hollowed Thy by Name çaldığında bu yılın en mutlu anını yaşadığımı düşündüm. Hele The Trooper da ise aynı anda söyleyen ben, başından sonuna kadar şarkıyı ezbere bilen ben, üniversite yıllarındaki stüdyodaki çalışmaları, Afyonda verdiğimiz konserdeki kendi vokal anlarımı hatırlayarak canlı dinlemenin keyfini çıkarttım.. Şimdilik seneye Maiden tekrar gelsin ben de tekrar giderim diyerek sözlerimi bitiriyorum, yaşadığım duyguları sizlere anlatmaya çalıştım birkaç ayrıntıyı da 2. yazıma saklıyorum.
